Laatst verschenen in binnen- en buitenland veel ronkende koppen over een claim van 1 miljard dollar die door een nieuwe collectieve rechtenorganisatie werd gelegd op Tech bedrijven zoals Google, Apple en Spotify. Hoe zit dat?
Pro Music Rights
Jake Noch is de 21-jarige (!) oprichter, CEO en eigenaar van PRO Music Rights. PMR is naar eigen zeggen ‘a better kind of public performance rights organization’ en claimt – naast Ascap en BMI – inmiddels een marktaandeel van 7.4% te hebben in de VS. Dit omdat PMR meer dan 2 miljoen muziekwerken vertegenwoordigt. PMR kreeg mijn aandacht doordat zij op 9 maart j.l. een 120-pagina’s lange dagvaarding stuurde aan (onder meer) Apple, Amazon, Spotify, Google, You Tube en 11 andere grote music-tech bedrijven. PMR beschuldigt deze bedrijven ervan, dat zij als kartel hebben samengespannen tegen PMR waardoor PMR maar liefst 1 miljard dollar aan schade heeft geleden. Misbruik maken van een machtspositie, oneerlijke concurrentie, auteursrechtinbreuk, verboden prijsafspraken: het hele mededingingsrecht komt langs in de beschuldigingen aan het adres van de tech-giganten. ‘Muziekdiensten aangeklaagd om kartelvorming’, kopte RTLnieuws. Is er inderdaad iets ernstigs aan de hand?
Boycot
In de dagvaarding klaagt PMR over het feit dat de tech-diensten stelselmatig weigeren te contracteren voor het gebruik van de muziekrechten van PMR. Daardoor maken ze inbreuk op de rechten van PMR, de in grootte 3e collectieve rechtenorganisatie voor de uitvoering van muziekwerken in de VS. Althans, naar eigen zeggen, want ik heb daar geen bewijzen voor gevonden, behalve de eigen woorden van PMR. De streamingdiensten hebben volgens PMR onderling prijsafspraken gemaakt. Wie niet akkoord gaat met die prijzen, zoals PMR, wordt geboycot. De muziek wordt dan dankzij een complot, niet gestreamd en daardoor blijft het publiek verstoken van de hiphop en rapmuziek van PMR. PMR heeft grote schade geleden als gevolg van dergelijk verboden monopolistengedrag. Vele media namen de berichtgeving over. Maar wie of wat is PMR? PMR blijkt een privé-onderneming van Jake Noch.
Wie is Jake Noch?
Jake Noch dealde naar eigen zeggen op 16-jarige leeftijd nog drugs op straat, maar besloot in 2017 muziek te gaan maken om meer legale inkomsten te verwerven. Hij richtte vervolgens een platenlabel voor hiphop-muziek op, genaamd Sosa Entertainment. PMR is een dochterbedrijf van Sosa Entertainment. Het bedrijf is vernoemd naar de bijnaam van Jake Noch toen hij nog dealde op straat. Sosa is een karakter uit de film Scarface. Sosa is in deze film een Boliviaanse drugdealer die alle cocaïne regelt voor Tony Montana, de hoofdrolspeler in de film. Jake en zijn omgeving vonden deze naam goed bij hem passen. Het label is volgens Jake – die zichzelf ook wel een muzikaal ‘wonderkind’ noemt – erg succesvol en heeft in 2018 al 25 artiesten in de stal die een omzet genereren van 5 miljoen dollar. Zijn eigen muziek is ook erg succesvol. Al met al genereert Sosa-muziek via Spotify op enig moment zelfs 550 miljoen streams. De artiest Jake Noch begint zijn carrière als rapper, maar hij signaleert op enig moment dat EDM beter verkoopt. In feite maakt hij muziek in allerlei soorten, als het maar verkoopt. Want hij heeft met name belangstelling voor de geldstromen in de muziekindustrie, zegt Jake. Op het internet is weinig muziek van Jake Noch te vinden, maar al met al ziet het er in 2017 niet slecht uit voor een 18-jarige. PMR wordt door hem opgericht in 2018 en in 2019 begint hij een samenwerking met Sugo Music Group voor de digitale distributie van opnamen. Eind 2019 begint hij een rechtszaak tegen Spotify. Ook deze dagvaarding van 48 pagina’s is online te vinden. Jake Noch heeft – als we dit alles mogen geloven – duidelijk niet stil gezeten in zijn tienerjaren. Om vervolgens op 21-jarige leeftijd een rechtszaak aan te spannen tegen alle grote techbedrijven …. Jake durft. Maar wat is er dan aan de hand?
Spotify
Uit de dagvaarding die Sosa en PRM in 2019 laten uitbrengen tegen Spotify, blijkt dat Jake de digitale distributie van zijn masters eerst liet verzorgen door Sugo, vervolgens door Fuga en daarna – vanaf 2017 – door Merlin. Daar was hij als independent label lid van geworden. Merlin zou in de nabije toekomst inkomsten gaan ontvangen voor haar aandelen in Spotify vanwege de beursgang van Spotify in 2018. En Merlin zou die inkomsten delen met haar leden, dus ook met Jake’s Sosa Entertainment, zo dacht Jake. Maar zo ver kwam het toch niet, want onder druk van Spotify verbrak Merlin vlak voor de beursgang alle banden met Sosa. Spotify had intussen al het materiaal van Sosa offline gehaald en weigerde voor de 550 miljoen streams van Sosa-muziek te betalen. Spotify drong er bovendien bij andere platforms op aan alle banden met Sosa te verbreken. De reden? Spotify bracht (de artiesten van) Sosa in verband met streaming-fraude. Uit eigen onderzoek van Spotify was namelijk gebleken dat er veel te veel streams waren geweest van deze volledig onbekende artiesten. Vermoedelijk werden bots gebruikt die voor de grote hoeveelheid clicks zorgden. Sosa had blijkens deze dagvaarding op enig moment 4.264 titels op Spotify staan via Fuga, en in de twee maanden voor Merlin de banden met Sosa verbrak nog eens 100 albums met werken op Spotify geplaatst. Hoe dochterbedrijf PRM dan anno 2019 ineens rechthebbende kan zijn van meer dan 2 miljoen werken is mij een raadsel. Dit te meer nu uit de dagvaarding ook blijkt dat Sosa in totaal slechts $ 25.000 aan marketing heeft besteed. Sosa zegt overigens dat het niets met streamfraude van doen heeft gehad. Bovendien lijdt streamfraude volgens de eigen regels van Spotify tot een boycot van de frauderende Spotify abonnee en niet van de betreffende artiest. Waarom wordt Sosa dan toch geboycot door Spotify? Volgens Sosa wilde Spotify de frauderende gebruikers van Spotify niet verwijderen van de dienst vanwege de beursgang. Spotify had daardoor eerder meer dan minder gebruikers van haar streamingdienst nodig. Sosa werd daar de dupe van.
Pay per play
Uit de nieuwe dagvaarding van 9 maart jl., blijkt dat PRM het als collectieve rechtenorganisatie heel anders wil gaan doen. PRM wil 100% van de ontvangsten doorbetalen aan de rechthebbende auteurs en uitgevers. De kosten van PRM moeten dan worden voldaan door de gebruikers van de muziek oftewel de tech-diensten. Die kunnen dan beschikken over de werken tegen betaling van een bescheiden periodieke licentievergoeding en een royalty, gebaseerd op pay-per-play. In Amerika lopen met name niet-mainstream auteurs vele inkomsten mis, doordat de bulk van het geld wordt verdeeld onder – uitsluitend – de mainstream auteurs, volgens een bepaalde formule of via een royalty pool. Dit terwijl er voldoende technologie aanwezig is om met ede echte rechthebbenden af te rekenen, ook als die niet mainstream zijn. Aldus Jake. De tech-bedrijven domineren de markt en kunnen daardoor de prijs bepalen waarmee PRM en andere rechtenorganisaties genoegen moeten nemen. Of ze starten een kostbare, langdurige procedure om de prijs te laten bepalen door het Amerikaanse Copyright Tribunal. Ook Ascap en BMI spannen tegen PRM samen om nieuwe rechtenorganisaties zoals PRM van de markt te houden. PRM heeft 2 jaar lang geprobeerd contracten te sluiten met de Tech-bedrijven, maar heeft er niet één kunnen afsluiten. In feite spannen alle betrokkenen samen, om de herverdeling van de marktaandelen in de markt als het gaat om collectief beheer van uitvoeringsrechten, tegen te gaan. Ook hebben alle betrokkenen ervoor gezorgd dat PRM, Sosa en Noch op een zwarte lijst zijn komen te staan, waardoor zij nu nergens meer terecht kunnen voor het streamen van hun muziek. Al met al is de schade zeker 1 miljard dollar, aldus PRM.
Sugo Music Group
Misschien dat de samenwerking met de Sugo Music Group dan voor de genoemde aantallen van 2 miljoen muziekwerken zorgt? Sugo bestaat al 30 jaar en is een distributeur van muziek. Sugo levert de muziek wereldwijd aan 1200 platforms in 250 landen. Iedere mastereigenaar kan digitaal een contract sluiten met Sugo voor deze wereldwijde distributie. Helemaal zuivere koffie is dat overigens niet, want de distributieklanten van Sugo dragen voordat ze het zich realiseren ook hun muziekuitgaverechten over aan deze distributeur, zo blijkt mij uit het digitale contract. Het volledige uitgavedeel gaat dan naar Sugo toe. Hoe dit alles ook zij, ik denk dat Sosa Entertainment in 2016 simpelweg een distributieovereenkomst heeft gesloten met Sugo. Net als hij dat ook heeft gedaan met Fuga en Merlin. De 2 miljoen werken van PMR komen hier dus niet vandaan, zo lijkt mij.
Advocaten
Op de (eenvoudige) website promusicrights.com komen inmiddels alle media-artikelen voorbij die er zijn verschenen naar aanleiding van de dagvaarding van 9 maart. Daarnaast staat er een artikel op de website over een samenwerking met Gora LLC attorneys at law. Richard Gora is de advocaat die de dagvaarding, gericht aan de techbedrijven namens PMR heeft opgesteld. In Amerika is het advocaten – dit in tegenstelling tot Nederland – toegestaan om zaken aan te nemen op basis van no-cure-no-pay. Ook zijn alle dagvaardingen in Amerika openbaar, hetgeen bij ons niet het geval is. Juist doordat dergelijke advocaten vanwege de gemaakte no-cure-no-pay afspraak een persoonlijk belang krijgen bij de uitkomst van een zaak – schikking dan wel vonnis – wordt in dergelijke openbaar toegankelijke dagvaardingen vaak op stevige toon van alles beweerd. Bedrijven die dan reputatieschade vanwege een rechtszaak willen voorkomen, wordt op deze manier vaak een schikking opgedrongen om maar van de publiciteit af te komen. Want het publiek denkt vaak: waar rook is, is vuur. Dat van een dergelijk motief hier wel eens sprake zou kunnen zijn, lijkt te worden bevestigd door de dagvaarding die eerder tegen Spotify is uitgebracht. Niet alleen Gora, maar ook ene Vito Roppo heeft deze dagvaarding blijkens de ondertekening ervan mede opgesteld. De professionele focus van advocaat Vito Roppo is blijkens zijn website: familierecht en letselschade. En dan zijn we toch echt wel bij het vrij ordinaire beroep van de advocaat als ‘ambulance chaser’ aanbeland. Van drugsdealer tot collectieve rechtenorganisatie in 5 tienerjaren: in Amerika kan alles.
